Dikt av Åsmund Bjørnstad
Klokker av havre som ute i regnet dropetungt heng ifrå tallause åk, ringer for ingen all åkeren lang; til grønklokker, gulklokker, lutande toppars sølvøyredobbar når blinkande soldrypp kløyvde i grønt krystallinsk klorofyll, bind karbonet til korn, kalligrafisk, i rader ned åkerens hallande bokrull med skriftteikn du nyfiken ser meir enn skjønar; dei stiller deg inn, gradvis fylt og meir still, ein musikk i august, då du ikkje tenkjer: snart er alt forbi; for eit anna tek til, då klokker som grøne var snart blir gule og kling i rislene tørre når sigden svisjande bind nek av nyfylt gullregn, der skysshestar ein gong fekk gomle om natta på godt med mjuk halm som saug i seg pisset så dei neste morgon stod nystrigla klare den gong då havren var stor, essensiell, var diesel for samferdsla, og drog plogen, livsnødvendig som saltet; på ny blir du no ropt fram or enkle kår, rehabilitert, lik ein tarveleg dialekt, sjølveigar blitt, dei siste dei første, helsebot, gryna no, sertifiserte for blodtrykk og tykktarm, i hudkrem og såpe; så når, i høgt solstøv, havren blir treskt, klokkene pensla mot blått med spissar så tynne som tråden i ditt enorme genom, som ingen, så lenge, har brydd seg om nøste – då, sålda og sikta for agner og halm, kimar mot stålet den oppfylte tyngda i klokker som kling ut, fornya. Frå boka Åsmund Bjørnstad: Åkeren på Manhattan, Det norske Samlaget 2018.
